Wszystko zaczęło się tak zwyczajnie w Asyżu

Chętnych do marnowania go według ewangelicznej zasady „kto straci swoje życie z mego powodu – z powodu Chrystusa – ten je zachowa”, było – poprzez wieki i jest do dnia dzisiejszego – więcej.

Do Zamościa przybyły siostry po raz pierwszy w 1676 roku ze Starego Sącza, z klasztoru ufundowanego przez św. Kingę. Żyły tu, pracowały i modliły się przez ponad sto lat.

W roku 1781 cesarz Józef II wydał dekret nakazujący kasatę zakonów kontemplacyjnych, na mocy którego zniesiono wiele klasztorów, a pośród nich i klasztory Klarysek w Gnieźnie, Śremie, Chęcinach, Kaliszu i Zamościu. 3 lutego 1782 roku zmuszono siostry konwentu zamojskiego do opuszczenia murów klasztornych.

Po 213 latach przerwy, w 1995 roku, siostry ze Starego Sącza powróciły tu znowu, bo życie kontemplacyjno – klauzurowe mimo wysiłków wielu usiłujących je zniszczyć, wciąż się odradza i wciąż są ludzie, których powołuje Pan, by dawali świadectwo, że Królestwo Boże na ziemi wzrasta i rozwija się tak jak zostało założone, przez ciche i ukryte życie tych, którzy pełnią wolę Boga.

Klasztor Sióstr Klarysek pw. Niepokalanego Serca Maryi w Sitańcu k. Zamościa został założony 25 marca 1995r. U Boga bowiem nie ma nic niemożliwego! – tak obwieścił światu archanioł Gabriel w Nazarecie przed 2000 lat. Rzeczywiście po 11 latach kaplica i klasztor z ogrodem wyglądają jakby istniały tu zawsze. Siostry mogą prowadzić normalne życie kontemplacyjne, a życie to jest proste jak proste było życie Maryi w Nazarecie. Piękno i sens nadaje mu zjednoczenie z Bogiem.